Fear is temporarily, regret is forever.

Hallo allemaal,

De vorige week was ik gebleven bij de Garden Route, dus daar zal ik nu verder gaan.

Nadat we vrijdagmorgen eerst nog even naar het vliegveld waren geweest om te regelen dat ik ook mocht rijden, vertrokken we rond een uur of 9 om onze 5-daagsew Garden Route te doen. Dit met een overvolle Hyundai: we zaten er met z'n drieën in en dan moesten ook onze tassen en de hele campingset met o.a. een gasfles, tafel en stoelen, een zooi hout voor de braai, een bijl (jawel, er zat echt een bijl bij) en alle keukengerei nog mee. Voor de eerste dag stond vooral lang reizen op het programma: we wilden er ongeveer 5 uur over doen om iets voorbij Mosselbay te geraken. Hierbij kwamen we voorbij schitterende landschappen, het was erg leuk om hier te rijden. Hierna zijn we nog even naar Knysna geweest, omdat dit volgens meerdere mensen iets is waar je geweest moet zijn. We zagen helaas niet helemaal waarom. Knysna bestaat vooral uit water. Waarschijnlijk was het mooier geweest als het eb was geweest, maar nu was het vloed. Daarom zijn we maar naar de camping gegaan waar we heen zouden gaan. Hier hebben we een fraaie hike gedaan. Bovenop een berg hadden we een mooi uitzicht over onze camping. Uiteraard hebben we op de camping gebraaid, zoals dat hoort in Zuid-Afrika. Dit maakte toch wel echt het vakantiegevoel los. Het slapen daarna viel wat tegen: we lagen op matjes, maar als die matjes er niet waren geweest hadden we vermoedelijk geen verschil gemerkt. Het was net of we op de grond lagen, bijzonder oncomfortabel dus.

Zaterdag was dan eindelijk hèt moment daar, het grote hoogtepunt van de Garden Route. Of beter gezegd: het hoogste hoogtepunt. Want mijn hemel, wat is de Bloukrans Bridge hoog. Met 216 meter is het de hoogste bungeejump ter wereld. Tot zaterdag viel het met mijn zenuwen nog wel mee, maar toen we eenmaal onderweg waren en ik voelde dat we de plaats naderden begon ik aardig zenuwachtig te worden. En nadat we er waren, ik "ingecheckt" was en ik samen met iemand naar de crime scene liep gierden de zenuwen al helemaal door mijn lichaam. Tijdens de lange gang naar de plaats waar het moest gebeuren voelde ik me zoals een ter dood veroordeelde die naar de stoel loopt zich vermoedelijk zou voelen. Het onvermijdelijke tegemoet gaand, wetend dat er geen weg terug is. Voor mijn sprong kreeg ik mijn zekeringen om, om te zorgen dat ik niet verder naar beneden zou donderen dan de bedoeling was, en toen was het grote moment daar. Ik moest vlak bij de rand gaan staan, springend omdat mijn benen voor de veiligheid aan elkaar vast gemaakt zaten. Met klamme handjes keek ik keek naar beneden en ik dacht: ze verwachten toch niet echt dat ik dáár in spring?! Maar terwijl ik dat dacht begonnen ze af te tellen: five, four, three.. En ik dacht: bij de 0 mòèt ik springen, anders durf ik niet meer. Dus ze gingen verder: two, one. “Ze zullen het touw toch wel goed vastgemaakt hebben?”, schoot nog even door mijn hoofd. Ik keek nog eens naar beneden en vroeg me af waar ik ooit aan begonnen was. En toen het "GO!" en daar ging ik! Ik vroeg me nog heel even af wat me bezielde, maar daarna was het zooo vet. Je voelt dat je aan veilig touw zit en er niks zal gebeuren, terwijl je rondvliegt en alles kan zien. De afgrond beneden je, de steeds kleiner, dan weer groter en dan weer kleiner wordende mensen boven je en de prachtige bergen om je heen. En na een paar minuten ben je opgehaald door de begeleiding en sta je alweer veilig boven. Wat een geweldige ervaring, wat fantastisch om te doen! Helaas was ik zo benauwd toen ik boven stond dat ik niet in staat was om er een mooie duik uit te gooien, dus ik ga zeker ooit nog een keer bungeejumpen. En na afloop zie ik de slogan weer: fear is temporarily, regret is forever en ik ben superblij dat ik het aangedurfd heb. De organisatie waarmee ik sprong heet 'faceadrenalin', na afloop wist ik waarom. Het duurde uren voordat de adrenaline enigszins begon te verdwijnen.

's Middags was het alweer tijd voor de volgende camping, ditmaal zaten we bij Stormsriver. Hier hebben we een mooi kayak tour gedaan. Omdat we met zijn drieën waren zat ik bij de gids in een kayak, dan weet je in ieder geval zeker dat je niet omslaat. Hij nam ons mee naar een prachtige kloof tussen 2 bergen in.

Ook hier hebben we 's avonds een bijzonder fraaie hike gedaan. Na een poos geklommen te hebben hadden we een prachtig uitzicht op zowel onze camping als de zonsondergang. Op de terugweg was de zon dus onder en begon het aardig donker te worden in de bushbush, maar daardoor zagen we wel heel veel vuurvliegjes, wat ook een zeer mooi beeld opleverde.

Zondag was het volgende hoogtepunt daar: Addo elephant park. Na een uur of 3 over de prachtige Garden Route te zijn gereden, was het tijd voor olifantenjacht. Gelukkig had ik al eerder een cd met Afrikaanse muziek aangeschaft, dus deze kwam goed van pas om in de stemming te komen.

In het park zagen we, hoe kan het ook anders, een heleboel olifanten, groot, klein, dik, dun, goed bedeeld, minder goed bedeeld: alle soorten en maten hebben ze daar. En we hadden het geluk dat sommigen voor ons de weg overstaken. Inmiddels heb ik ze in Namibië en in het Krügerpark gezien, maar om olifanten van zo dichtbij te zien blijft geweldig, nauwelijks te beschrijven. Van zo dichtbij zijn ze zo groot, lomp en sterk. Als ze niet in goeden doen zijn kunnen ze bij wijze van spreken moeiteloos je auto omgooien als ze willen. En dan hebben ze ook nog hun kroost bij zich. Het liefst was ik uit de auto gestapt en had ik die kleine een flinke knuffel gegeven, maar dat had ik vermoedelijk niet kunnen navertellen.

Verder hebben we in het park nog o.a. buffels gespot. Dat waren ook de enige 2 van de big 5 helaas. Ook aan zebra's en vooral everzwijnen ontbrak het niet, maar niks kwam ook maar in de buurt van die geweldige olifanten. In het Addo park hadden ze in tegenstelling tot het Krügerpark trouwens wel water holes, net als in Namibië. Maar helaas waren de dieren hier niet zo aanwezig als in Namibië. Om onze geslaagde safari passend af te sluiten hebben we op de camping de braai weer aangeslingerd.


's Avonds zijn we naar de waterhole bij de camping geweest. Dit is een grote, verlichte waterplas waar de dieren onder het toeziend oog van de mensen op de camping een neutje kunnen drinken. Na een half uur te kijken vrijwel zonder enig resultaat (alleen wat vogels kwamen wat drinken) vond ik het haast welletjes, ervan uitgaand dat er geen activiteit meer plaats zou vinden. Maar juist toen ik wilde voorstellen om terug te gaan naar onze tent, verscheen de eerste olifant ten tonele. En toen nog één. En nog één. Twee grote en twee kleintjes kwamen wat drinken. Wat een geweldig gezicht om ze daar zo te zien staan. Later kwam er nog een hele groep olifanten bij. Nogmaals: je kunt olifanten natuurlijk ook in de dierentuin opzoeken, maar dat is niks vergeleken met ze in het wild zien. Ze zouden je bij wijze van spreken kunnen doden als ze zouden willen. Je moet erbij geweest zijn om echt te snappen hoe mooi het is.

Na een erbarmelijk slechte nacht, we sliepen 's nachts op grind en dat voelde bijzonder hard, stonden we maandag op tijd op in een uiterste poging Simba nog een keer tegen te komen. Na een poosje rijden zagen we een jakhals. Dit duidt er vaak op dat er leeuwen aanwezig zijn. Dus extra oplettend reden we verder. Even verderop zagen we drie auto's stilstaan, dus wisten we dat hier iets te bezichtigen viel. Helaas stonden de auto's ervoor, dus konden we eerst niks zien. Na even gewacht te hebben werden we zo niewsgierig dat we de auto er toch maar even tussen gedrukt hebben. En daar lag hij: Simba, in al zijn schoonheid. Met 1 achterpoot omhoog, alsof hij "in the mood" was. Na lang wachten kwam er eindelijk wat beweging in. Simba besloot dat hij lang genoeg in de zon had gelegen, geeuwde een keer flink en liep op zijn dooie gemak richting een plek in de schaduw, om daar neer te ploffen. Wat een prachtige, maar vooral luie dieren zijn het toch. Toen we na deze ochtendsafari terugkwamen, hoorden we dat de safaribus de leeuwen gemist had. Gelukkig waren wij met eigen vervoer!

Inmiddels liep onze 5-daagse trip ten einde en werd het tijd om richting Cape Town terug te rijden. Ditmaal reden we via de befaamde Route 62 terug. Gedurende een ongeveer 6 uur durende rit waren we getuige van prachtige uiteenlopende landschappen. In tegenstelling tot de snelweg die we op de heenweg namen was het hier vrij rustig op de weg, dus we konden mooi doorjakkeren onder het genot van alle hits op Daan fm. 's Middags kwamen we door de Huisrivierpas. Dit is werkelijk waar een supermooi gebied, als inwoner van een "Europese" stad als Kaapstad kijk je hier je ogen uit.

Voor onze laatste avond samen hadden we besloten dat we een hotel zouden boeken, met wat meer luxe dan die snoeiharde matjes in de tent. Dat bleek een goede keuze: we kwamen bij een superluxe hotel. Ten eerste hadden ze al een geweldige hond, dik pluspunt dus. Daarnaast was er een zwembad dat verwarmd was tot 32 graden. Ook de kamers waren zeer luxe; omdat we met zijn drieën waren had ik een kamer voor me alleen. Dus een tweepersoons bed, een douche met warm water en zelfs een eigen waterkoker. Verder hadden we vanaf dit hotel een geweldig uitzicht op de bergen. Ten slotte waren de eigenaren, een Belgisch echtpaar, ook nog heel aardige mensen en lag alles er spik en span bij. Kortom: ik had hier wel langer dan 1 nacht willen blijven. Het slapen daar in mijn tweepersoonsbed beviel uitstekend na 3 nachten op die snoeiharde matjes.

En dat was het dan alweer. Dinsdag resteerde alleen nog het terugrijden naar Cape Town. 's Avonds zijn we nog een laatste keer uit eten geweest, om de jongens vervolgens uit te zwaaien op het vliegveld. We hebben onze auto nog even naar een tankstation gebracht, waar deze grondig is gecheckt Ondanks het feit dat we weinig comfort hadden (de auto zat stampvol, we sliepen op snoeiharde matjes, de slaapzakken waren veel te kort, we moesten kleren gebruiken als kussen en het braaien moest bijna in het donker) hebben we al met al 2 geweldige weken gehad!

Ik heb bijzonder veel foto’s gemaakt, dus het duurt even voor ik alles bekeken heb. De mooiste van allemaal staat al wel op Facebook: de bungeejump uiteraard. Donderdag komen mams, Karlijn en Lotte al hier. Weinig rust voor deze jongen, maar ik kijk er natuurlijk wel heel erg naar uit!